On Our 175th Month

I accidently hurt the side of my left knee tonight. It's something that you can easily call a dismissible injury. But in my emotional state, I cried my heart out because had you been alive, you would've rushed to my side to ask what happened and to take care of my (almost nonexistent) wounds.

You would have gently reminded me to be careful next time and you probably would have kissed my forehead to let me know I'll live.

I miss your gentle, caring ways. Today should have been our 175th month together. It's a good round number. You would have been pleased.

I went to the mall today with ate and her family and we sort of went out for you. We had your favorite DQ moolatte, ordered your favorite kani and mango salad, went to a book sale to look at new and old titles, and we all got a massage from those automatic massage chairs.

It felt like a date with you, except you weren't there.

If you were in my body you would've been amazed at how alone I felt despite being surrounded by so many people.

The Uber ride home felt like one of those nights where we would quietly drive home in peace. We never had to talk in the car. We enjoyed the silence together. You would always, always touch my hand whenever you had the chance. I would always look at your face as the street lights broke through your hair. I would sigh and wonder what good I did to be sitting there with you.

Our love lived in the most mundane tasks at home; from me opening the gate so you can park, to working out who carries what from the car to the house, to making two cups of coffee, and charging the other person's almost dead phone so we can play some stupid games before we call it a night, every night.

175 months of me loving you and I still can't believe that I'm talking about you and to you in the past tense.

Could've, should've, would've.

You should have been and you should still be my future, but you' re gone.

I can pretend all I want that you're still here, that you're coming back. But I can't deny the taste of my tears, and I can still feel my nonexistent wounds from tonight left untouched.

I can never deny that I went alone to the mall, despite being with family. I can't deny that you weren't the person driving the car that took us home.

I went to my room where your urn quietly waited. I can feel you, but you're not there.

Midnight struck, and a reminder showed up on your phone.

Hapimon!

That's how we chose to greet each other every 30th of the month (Hapimon = HAPpy + MONthsary). A stupid tradition that we have faithfully kept alive all throughout our relationship.

I stared at the screen, then burst into tears. The reminder was set to repeat monthly--indefinitely.

I am so, so tired I can't believe how I survived the last 42 days.

I.JUST.WANT.YOU.TO.COME.HOME.PLEASE.

Please tell me this is just a bad dream. Please let me wake up beside you. Please take away this pain. Please just come back.

Today means nothing to me. Nothing means anything to me because you're not here.

Come back.

Remind me how it feels to be happy again.

40 Days

40 agonizing days without you. But then, that's 40 days that you've been pain free.

I choose my pain over yours. I will always, always put you first.

No longer busy

Oh what I would give just to be rushing back to you once more

I would rather hurry my life away if it meant spending another day with you

I would rather run for the rest of my life if it meant seeing you smile and hearing you laugh at my exhaustion

When groceries had to be bought in a very short time, because you would never let anyone else touch your feeding tubes

When sleeping was something I did because I had to, never because I wanted to

I would've stayed up forever

And then maybe I'd have more memories to remember you by

I would've shared your pain for as long as i could

Except we were never really sharing it, it was all just you

I would've accepted all the cold meals, the cups of coffee I never got to drink hot

Because I was checking up on you

Responding to your call

I would've waited an eternity, for life to give us a cure

But there was none

And now I've lost you forever

And for the first time in a long, long time

I'm not rushing anymore

Facebook Game Invites

Hi everyone makikiusap lang sana ako. Kung pwede lang sana, huwag nyo naman sendan ng game invites si Cezar just because alam nyong hindi na sya makakareply. Sobrang dami nyang invites nakakalungkot na some people find this behavior acceptable. Ako na ang nagmamanage ng accounts nya ngayon so nakikita ko pa rin lahat. I automatically unfriend and unfollow 'yung mga gumagawa nito. Please naman, humihingi ako ng respeto for my late husband. Thank you.

July 19th

Go to the mall> Find something nice> Think about how it'll look great on husband> Check the price tag> Smile because I have enough money to buy it> Remember that dear husband isn't waiting at home anymore> Hold back tears> Find a restroom to let it all out> Recover

Repeat indefinitely in various scenarios.

1 month today. I miss you terribly, Love. :(

You've earned your wings. Now fly, my love.

July 14th

Isa sa biggest regret ko 'yung hindi kami nagkababy ni dadi. Napaguusapan ang kids pero nagsisimula pa lang kami maginvest noon kaya hindi matuloy tuloy.

'yung kinikita namin every month kapag binawas mo ang bills at monthly ng kotse at bahay hindi sapat para bumuhay ng isa pang tao (o magpaaral sa reputableng school sa future).

Hindi naman kami galing sa mayayamang pamilya kaya gusto sana namin maiba naman ang magiging buhay ng mga magiging anak namin.

Hintay kami ng hintay ng tamang panahon para mag anak. Pero imbes na planuhin dinidelay lang namin paulit ulit. Hindi kami nauubusan ng dahilan. After na lang mabayaran 'yung sasakyan, pag bayad na kahit half nung total nung bahay, after magparenovate, etc.

Hindi rin nakatulong na hirap ako magbuntis at nagkaron pa ng chemical pregnancy dati.

Sa kabila ng lahat umasa parin ako one day na magkakaron rin kami ng little Cezar or little Shiela. Eventually nagtry rin kami, 2 years mahigit pero wala nangyari.

Pabalik balik ako sa OB ko para mas mapabilis kami magkababy. Kaso wala talaga. Hanggang sa nagkasakit si dadi, at tuluyan na nawala 'yung possibility na magkaanak kami.

Kasama ng pagkawala nya, 'yung kawalan ko ng kagustuhan magkaanak. Naisip na namin dati 'yung mga pangalan. Babae raw 'yung panganay. Nicole Alexandria. 'yung pangalawa boy pero wala pa name. 'yung bunso Mort Miklotov pero joke joke lang. Gusto nya kasi ng Russian sounding name para astig daw.

Tinatanong (at inaaway) ko parin si God hanggang ngayon kung bakit pati anak hindi kami nagkaron. Sabi ko sa dinami dami ng masasamang tao sa mundo bakit asawa ko pa. Paminsan minsan naiisip ko rin ang sagot pero hindi parin sapat sa akin.

Alam ko kinuha Nya sa akin si dadi kasi mahal na mahal nya ako. Ako mismo hindi ko alam kung ano mangyayari sa asawa ko kapag nauna ako sa kanya.

Alam ko hindi Nya pinagadya na magkaanak kami kasi napakalaking kasayangan na hindi nya makilala ang tatay nya.

Alam ko ang sagot. Pero ang pusong nangungulila hindi nakakakilala ng rason.

Magiisang buwan na mula ng mawala sya sa akin. Wala paring araw na hindi ako umiiyak. Sinasabi ko na lang sa sarili ko, dapat matuwa ako kasi alam ko walang regrets si dadi sa buhay nya.

Kung may natutunan ako kay dadi, 'yun 'yung gawin lahat ng gusto mong gawin kung kelan mo gusto gawin. 'wag ka na maghintay pa na mawala 'yung pagkakataon. Wala na mas sasaklap pa sa regrets na hinding hindi mo na mababawi pa.

Para sa'yo di, hindi ako magaalangan sa buhay ko. Gagawin ko lahat ng gusto ko gawin para marami ako maikwento sa'yo kapag nagkita na tayo uli. I miss you. Bantayan mo kami palagi. I love you beb. Salamat sa lahat ng saya na ibinigay mo sa akin. Sana nasaan ka man ngayon, alam mo na naghihintay parin ako sa'yo.

CENOMAR

2 years ago kumuha tayo ng CENOMAR (Certificate of No Marriage) kase requirement yun para makapagpakasal tayo. Nagorder tayo online at excited na naghintay dumating 'yung mga papel.

Parehong first time natin nakakita ng CENOMAR in person kaya medyo nadisappoint tayo na ang onte lang pala nung nakaprint doon lol. Pero sa isang banda happy tayo kase kumpleto na 'yung requirements natin para sa civil wedding natin.

Never naman ako nagduda na kasal ka sa iba dahil solid naman tiwala ko sa'yo. Ikaw rin naman ganun sa akin (saka hello lagi na nga tayo magkasama e).

Never ko rin inisip na kukuha ako uli ng CENOMAR ng ganito kaaga after mo mawala. Hindi bilang requirement sa kasal kundi para makapagclaim ng mga death benefits mo. Habang nagoorder ako online, hindi ko napigilan 'yung pagtulo ng mga luha ko.

'yung unang beses kase na nagorder ako nito online, nakayakap ka sa likod ko habang nasa harap ko 'yung laptop at nagfi fill out ng mga personal information natin. Nakapatong pa 'yung baba mo sa kanang balikat ko habang inaasar mo ako na ang bagal ko magtype at ang OC ko magrecheck nung fields.

Ang sarap balikan nung mga araw na 'yon. Akala ko talaga wala nang katapusan. Pero nangyari na e, wala ka na talaga. From this point onward solo ko na kailangan gawin ang lahat ng bagay. Paminsan minsan syempre magpapasama ako. Pero iba parin 'pag 'yung tayong dalawa. Iba parin 'yung asaran sa kotse kahit grabe ang traffic, iba parin 'yung unli kwentuhan, iba parin 'yung maghawak ng kamay habang naghihintay sa kahit saan pang pila. Lahat ng bagay mas special kapag nandun ka e.

Kahit busy ako hindi ka nawawala sa isip ko. Araw araw ko parin pinagdadasal na makita ka at makasama ka uli. Hindi ko alam kung pano ako nagsusurvive, pero surprisingly, andito parin naman ako, lumalaban. Lagi ko sinasabi, wala ako mukhang maihaharap sa'yo kapag nagquit ako.

Tatapusin ko lahat ng sinimulan mo dad. Lahat ng hindi ka nagkachance gawin, gagawin ko for you. Salamat kasi sa ngayon 'yung mga unfinished business mo ang nagda drive sa akin na mabuhay. Siguro eventually matututo rin akong mangarap uli para sa sarili ko. Pero sa ngayon, tututukan ko muna 'yung mga pangarap na binuo natin magkasama. Huwag ka magalala, hinding hindi kita bibiguin.

July 7th

*The 5-year relative survival rate is defined as the proportion of persons surviving 5 or more years after cancer diagnosis compared with the proportion of survivors expected in a set of comparable cancer-free persons.*

Kalagitnaan ng treatment mo, nakaisip ako ng isang bagay na related sa paggaling mo. Sabi ko, after 5 years na madeclare ka na na cancer free, magpo propose ako sa'yo. Sabi ko, mas magiging memorable ang taon na 'yon para sa atin.

May nilalakad ako noon sa may Gateway nung napadaan ako dito sa lugar na 'to. Pumasok ako tapos bigla ko naisip, ito na 'yon. Ito na 'yung perfect venue to propose. Naisip ko pa, marami mas romantic pero may something dito na parang feel ko.
























The next day, naginquire ako sa current price kung ibubook ang lugar. Pwede naman daw pero hindi pa naverify with upper management. Pricey pero dedma, may 5 years pa para pagipunan.
Naidrawing ko na sa isip ko mga details. Listahan ng bisita, food, photographer, at syempre 'yung ring. Sabi ko pa, hinding hindi mo malilimutan 'yung araw na 'yun.
May draft na rin ako ng script ko kase alam ko mahirap mag impromptu kapag maraming tao. Ito sana 'yung script ko:

"Di, napakarami nating pinagdaanan lalo nitong nakaraang mga taon. Lahat na yata ng hirap at sakit dinanas mo. Alam ko sa buong panahon na 'yun, hindi ako naging perpektong asawa para sa'yo. Alam ko na may mga pagkakataong hindi 100% 'yung naibigay ko sa'yong pagmamahal, pagunawa, at pagaaruga.

Pero alam ko rin na walang ibang makakapagpasaya sa'yo tulad ng nagagawa ko. Alam ko na ako lang ang babaeng nakakaalam kung paano ka pangingitiin at bibigyan ng will na mabuhay.
Gusto ko malaman mo na mahal na mahal kita at wala na akong ibang mamahalin pa."
Tapos luluhod ako (oo kahit nakadress pa). Tapos tuloy ang script ko hoping na hindi pa 'ko sobrang luhaan at this point.

"Sa pangalawang buhay mo na 'to, at sa pangalawang pagkakataon natin magkasama habang buhay, will you do me the honor of marrying you -- again?"

Hopefully you'll say yes then we'd kiss and hug and everybody would cheer us on.
Pero hindi na sya nangyari.

I went there again today and maganda parin sya for me. Sabi ko nga, siguro sa next life natin ako naman ang lalake (sobrang ganda mo sigurong babae.) Malay ko ba baka naman matuloy parin 'yung proposal ko.

I love you di. I know you would've said yes a million times basta ako ang magtatanong. But for now I'll just have to wait.

Lagi ko pinagdadasal na wherever you are sana you have found peace. I don't mind the distance basta alam kong nakakahinga ka dyan, nakakaamoy, at nakakalasa. Kaya ko balewalain ang pain basta alam kong healthy ka at masaya kung nasaan ka man.

Sorry hindi na umabot 'yung proposal ko. Pero please know that if I could, I would marry you every day para lang patunayan sa'yo na there's no one else I'd rather be with.
I miss you at naghihintay pa rin ako sa'yo.

PS Dahil ayaw mo na pinipitas ang flowers pinicturan ko na lang for you. Sana magustuhan mo. :) Kitakits love.

Table For One

Eating alone wasn't so bad beb. I ordered your favorite. I miss you. Kung buhay ka kaya, ano ano na namang kalokohang hashtag gagamitin mo? :)

You will always be beautiful in my eyes.

132 Days

132 days. 132 lang mula diagnosis hanggang sa araw na iniwan mo ako. Lagpas lang ng kaunti sa 4 na buwan.

Sa loob ng 132 days, nakapag6 na conventional radiotherapy ka, 35 na IMRT ( Intensity-modulated radiation therapy), at tatlong chemo cycles.

Sa 132 days na 'yun nakapagpakabit tayo ng PEG tube, naconfine ng mahigit limang beses, nakapagpascan ng more than 10 times, at nasalinan ng 9 units ng dugo.

Huwag na nating bilangin kung ilang beses ka kinabitan ng IV line at kinuhanan ng dugo para sa kung ano anong lab work.

Sa sobrang dami ng pasa sa mga kamay at braso mo ni hindi ko na maaninag yung mga ugat sa ilalim. Sa mga huling araw ng buhay mo, halos kulay asul ka na sa iba't ibang parte ng katawan.

Walang kapantay 'yung sakit na makita kang nahihirapan. Tuwing tatanungin kita kung kaya pa, ang sagot mo, "syempre naman!"

Nung huling linggo mo sa ospital at tinanong kita kung kaya pa, ang sabi mo "kakayanin." Alam ko, nung araw na 'yun, hindi ka man sumusuko ang katawan mo bumibigay na.

Kasama sa 132 days ang pagkawala ng isa mong mata na hindi mo na magamit dahil nadamage na ng tumor. Humina na ang pandinig mo dahil sa radiation. Hindi ka makalulon dahil nasira ang salivary glands mo ng radiotherapy. Wala ka na ring panlasa.

Sa kabila ng lahat ng sakit at hirap, lumaban ka. Kahit alam kong masakit na ang katawan mo dahil sa cancer, niyayakap mo parin ako at hinahawakan ang kamay. Ang sabi ng mga doktor, 'yung huling linggo ng buhay mo, kahit daw patak ng tubig masakit sa balat mo. Pero pinilit mo parin noon tumayo at makipagusap sa amin.

Wala akong masabi. Nakakabilib ka talaga di.

Naaalala ko dati na dinadasal ko sa Dyos na sana, ako na lang. Sana ako na lang ang nahihirapan. Kahit anong sakit pa ok lang mawala lang ang pain na nararanasan mo.

Ibinigay naman ng Dyos, pero sa ibang paraan.

Wala ka ng pain ngayon, at ako na ang nahihirapan. Hindi ko lang inasahan na sa ganitong paraan ibibigay ang dasal ko. Akala ko pwede tayong magpalit ng kalagayan na buhay ka kahit magdusa ako habang buhay. Ganun pa man, masaya na rin ako na alam kong wala ka na talagang sakit na nararamdaman.

Nakikita kita sa lahat ng bagay, sa lahat ng tao, sa lahat ng lugar. Naiisip kita sa lahat ng kanta kong maririnig, naaalala kita paggising ko hanggang sa pagpikit ng mga mata ko sa gabi.

Pinapatay ko ang ilaw bago matulog kasi kahit paano, sa dilim, hindi ko makikita ang iniwan mong bakanteng espasyo sa tabi ko sa higaang sabay nating ipinundar at unang hinigaan.

Yakap yakap ko sa gabi ang huling unan na ginamit mo sa ospital. Dinadama kita sa puting tela nito, umaasang mararamdaman ko ulit ang pakiramdam na mayakap ka at mayakap mo ako.

Nakakapagod umiyak araw araw at gabi gabi pero paano mo sasabihin sa pusong nagluluksa na tama na? Anong klaseng paglilibang ang kailangan kong gawin para malimutan ko na wala na 'yung taong akala ko makakasama kong tumanda at mamahalin ko habang buhay?

Napakarami kong tanong pero lahat walang sagot. Napakaraming oras pero aanhin ko lahat 'yun kung wala ka naman?

Lagi mo sinasabi, "Bakit kaya 'yung ibang tao kung ano ano pang ginagawa at inaatupag sa buhay? Ako nga ang gusto ko lang mabuhay."

'yun lang din ang gusto ko di, ang mabuhay ka. 'yun lang ang gusto ko pero hindi naman ibinigay. Iniisip ko na lang baka naman sa next life abutin tayo ng 100++. Pero sa ngayon tiis tiis muna.

Sa ngayon wala akong plano. Nabubuhay lang ako one day at a time. Mag aasikaso na ako ng benefits ko na iniwan mo sa akin para maituloy ko ang buhay ko kahit wala ka na. Sana tulungan mo akong maglakad lakad ng hindi ngumangawa sa kung saan saan. Ayaw ko naman maging source pa ng kahihiyan mo. :P

Kagabi, naramdaman kita. Sana ikaw nga 'yun. Naramdaman kita nung tinugtog na 'yun request kong "Unchained Melody" sa bar. Sayang kasi this time, hindi mo ako naisayaw. Ok lang, next time na lang.

Miss na miss na kita di. Sana alam mo na maraming buhay ang binago mo nung buhay ka at lalo pa nung nawala ka. Salamat kasi 'yung mga taong minahal mo, sila 'yung mga nagaalaga at nagmamahal sa akin ngayon.

Miss na miss na kita. Gusto na kitang makita uli. Sana alam mo na kung gaano ka katapang lumaban noon, ganun rin ako lumalaban ngayon. Sobrang hirap, pero gagawin ko para hindi masayang ang buhay ko.

Sisiguraduhin ko na kapag nagkita tayo uli, magiging proud ka sa kung anong naging ako.

Hindi ko alam kung ilang days pa bago magkatotoo ang wish kong magkasama uli tayo. Basta ako, andito lang, maghihintay sa'yo. Aasa na sana, someday soon, maisasayaw mo na uli ako.